Wij schrijven dit artikel eigenlijk eens in de zoveel tijd in andere woorden, om eens in de zoveel tijd het onderwerp verslaving aan de kaak te stellen en om de nieuwe inzichten te delen. Dit keer is de aanleiding dat de wereldgezondheidsorganisatie gameverslaving opneemt als ziektebeeld. De vraag is nu of je ziek bent bij een gameverslaving? Hoe ziet die ziekte er dan precies uit en vanaf wanneer ben je ziek? Wanneer is het tijd om hulp in te schakelen?
Gameverslaving en jij
Nog een potje, de laatste. Oke, dat ging lekker. Dan nog een allerlaatste. Oei, die verlies ik dan weer en ik wil niet aflsuiten met een verlies. Nog een aller- allerlaatste dan!
Ik denk dat veel mensen dit herkennen. Dit gaat over mij, maar misschien ook over jou. Je zet de computer aan om een uur te spelen en vervolgens speel je er vier of vijf. Alles wat je die dag moest doen is niet gebeurd en je voelt je schuldig.
Games zijn heel goed geworden in het toevoegen van elementen aan een spel om jou zo lang mogelijk te laten spelen. Je kunt een nieuwe rank halen, een nieuw level, nieuwe loot, nieuwe rewards uit quests krijgen en nieuwe skills unlocken. De Autoriteit Kansspelen maakt zich hier terecht druk om. Game ontwikkelaars zijn veel beter in jou aan het beeldscherm gekluisterd houden dan bijvoorbeeld online casinos.
Terug naar mij, of naar jou. Zijn wij nu verslaafd omdat we soms niet kunnen stoppen? De obsessieve gamer karakteriseert hij als teruggetrokken en geïsoleerd is volgens een professioneel hulpverlener. Ieder kan aan zichzelf de vraag stellen of dit voor hem of haar opgaat. Gelukkig kan ik zeggen dat ik naast het gamen mijn werk en sociale contacten onderhoud en nog genoeg sport. Maar hier is niet alles mee gezegd. Want stel dat jij inderdaad tot de conclusie komt dat je eenzaam bent en veel gamed, dan kun je de vraag stellen: game ik veel omdat ik eenzaam ben, of ben ik eenzaam omdat ik zoveel game?!
Wetenschappelijke onenigheid
In de wetenschap is er geen eenduidig antwoord op bovenstaande vraag. Daarom zijn er veel onderzoekers die het voorbarig vinden om game verslaving als ziekte te bestempelen. Maar het maakt de vraag niet minder belangrijk! Want of jouw verslaving nu komt door het spel zelf, of omdat je je eenzaam voelt; het is hoe dan ook belangrijk om er iets mee te doen!
Maar waar begin je? Wie neem je in vertrouwen? Best een lastige vraag als je net tot de conclusie bent gekomen dat je je eigenlijk nogal hebt teruggetrokken. Er zijn instanties waar je laagdrempelig en anoniem contact mee kunt opnemen, maar je kunt ook een afspraak maken met je eigen huisarts. Deze is verplicht tot beroepsgeheim, je hoeft je dus geen zorgen te maken dat je verhaal ergens anders terecht komt. Je huisarts kan beslissen of het goed is dat je wordt doorverwezen naar iemand die je verder kan helpen.
Gelukkig is lang niet iedereen verslaafd!
Bijna iedereen gamed weleens, jong en oud. Gelukkig is slechts een heel klein percentage van de gamers echt verslaafd. We proberen je dan ook geen complex aan te praten, maar hopen dat iedereen van tijd tot tijd eerlijk zichzelf de vraag stelt: blijven er dingen liggen omdat ik teveel game? Het gaat immers niet om hoeveel je speelt, maar eerder om wat je allemaal niet doet!